Çok duygusal triplerin dışında biten ilişkinin ardından ağlamak, içine kapanmak, depresyon hatta assoyal olmak malesef biz kadınların kaderi. Erkekler daha kolay toparlarken kadınlar her zaman daha çok üzülüyor. Oysa ilişkileri çoğunlukla kadınlar bitiriyor, ama yine de en çok kadınlar üzülmeyi başarıyor. Bu nasıl oluyor diye araştırmak istedik ve çok saçma bir sonuç aldık! Kadın hem etken hem edilgen!

Çünkü kadın yönetmeyi seviyor!

Ayrılık olacaksa da bunu ben başlatmalıyım diye düşünüyor. Ayrılınca da neden ayrıldık diye ağlayıp sızlanıyor. Bazı kızsal taktiker canımızı yakmıyor değil, ayrılmayı dile getiren taraf olmamıza rağmen neden hemen ayrılığı kabul etti diye hayıflanıyoruz.

Ne kadar haklı olabiliriz?

Hep dile getirip hem olmamasını beklemek, karşımızdaki insanı bir şekilde teste tabi tutmak, kısasa kısas yapmak denememeler yapma bizi ne kadar haklı çıkarabilir ki?

Biten ilişkinin suçlusu olmayı göze alıyorsak bir çok konuda kendimizde suç buluyoruz, aslında tuttuğumuz yas tavırlarımızdaki yanlışlıklar yüzünden hayatımızı alt üst ediyor.